Project Dagmar

Op verzoek een bericht over wat ik zoal in Paraguay doe.

Via WWF ben ik vrijwilliger bij Fundación Dequeni geworden. Dit is een Paraguayaanse organisatie die al 23 jaar straatkinderen en hun ouders helpt.

De eerste weken heb ik in verschillende projecten meegedraaid om erachter te komen welk project het best bij mij past en waar ik het meest bij kan dragen.

Project 1. Los ninos de la calle
In Asuncion kunnen straatkinderen naar deze plek komen het dagdeel dat ze niet op school zijn. Ze krijgen begeleiding bij hun huiswerk, eten en spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Mijn werk bestaat uit eten serveren, borden wassen en af en toe activiteiten begeleiden.

Project 2. Proella
Jongens vanaf 14 tot 18 jaar pakken boodschappen in bij alle grote supermarkten in Asuncion. Dequeni organiseert met dit project dat zij zijn ingeschreven en dat ze niet te lang werken. Mijn werk is het bezoeken van supermarkten: praten met de boyz, kijken hoe het met ze is en eventuele problemen tussen hen en de supermarkt oplossen.

Project 3. Costura de las ropas
Atelier waar vrouwen, jongens en meisjes een naaicursus volgen. Met het geleerde kunnen ze in een naaiatelier/-fabriek gaan werken of hun eigen kleding gaan produceren.

Mijn werk is het assisteren van de docent tijdens de lessen (uitleg geven en voorbereiden van de oefeningen). Met het werken in het naaiatelier heb ik een oude liefde herontdekt. Toch is het werken met de kids ook een niet te missen ervaring. Daarom combineer ik de laatste drie weken deze twee projecten. 's Ochtends het atelier; 's middags de kids.

Met als resultaat: een werkboek met alle oefeningen uitgeschreven en uitgetekend. Dit werkboek is vorige week aan alle ex-cursisten (30!) meegegeven. Het is bedoeld als naslagwerk.

Als dank voor mijn werk, heeft de docent me een paar meter stof gegeven om iets voor de kids te maken.

Omdat het de laatste tijd nogal koud is, heb ik er haarbanden en mutsen van gemaakt en die samen met de kids deze week versierd. Ik geef hen eerst borduurlessen. Daarna maken we een ontwerp dat we samen uitvoeren. Met stof, kant, kraaltjes en gekleurd draad ontstaan ware kuntwerkjes. Trots dat ze zijn! Foto's volgen binnenkort.

Inmiddels komen mijn collega's al om mutsen vragen... dat begint erop te lijken.

Als ik het zo opschrijf, lijkt het allemaal te mooi om waar te zijn. Zonder te willen klagen, hier ook even de wat minder leuke kanten van vrijwilligerswerk bij Dequeni:
* Iedere twee jaar komen er ongeveer 150 vrijwilligers van Cuerpo del Paz uit USA naar Paraguay. Deze mensen blijven twee jaar. Daarbij valt mijn 3 maanden in het niet. Er wordt dan ook niet echt geinvesteerd in contact door mijn collega Dequeni-ers.



* Gesprekken worden regelmatig volledig in het Guarani gevoerd (ook als ik erbij sta). Daarbij komt dat niemand ook maar een woord Engels praat. En mijn Spaans. Nou ja... da's toch nog wel behelpen.
* Een Paraguayaan begrijpt niet wat geduld of structuur betekent. Dit betekent dat ze allemaal tegelijk geholpen willen worden (30 kids is wat veel tegelijk) en dat er geen lesprogramma is. Iedereen doet waar hij/zij zin in heeft.
* Ik heb geen contract. Onverschilligheid vanuit de leiding over mijn aanwezigheid en mogelijk bijdrage is demotiverend. De afgelopen drie dagen heb ik geprobeerd een gesprek te voeren over mijn ervaringen de afgelopen anderhalve maand. Dat is nog niet gelukt.

Het mooie hiervan is dat ik hiermee weer kan werken aan een leerpunt: het bewaken van mijn eigen grenzen. Vorige week heb ik bijgetankt (was nodig naar 5 weken te veel werken en te weinig grensbewaking). Deze week gaat het op mijn manier of niet... Dat bevalt een stuk beter.

Wordt vervolgd.