Wat een week! WNF on the road

Even de hoogtepunten op een rij:
- Naar de inheemse bewoners (indianen)
- Varken geslacht
- We hebben een put!

Inheemse bewoners
Het eerste bezoek aan mijn project met de inheemse bewoners van Paraguay stond deze week op het avonturenmenu. Ik dacht in mijn naïviteit dat we daar wel even met de auto naartoe zouden rijden. Nou niet dus… kiezen tussen paard of motor. Met de motor dus maar en de eerste keer achterop omdat de weg niet ‘heel goed’ was. Nou dat viel het eerste stuk best mee, dus ik begon al moed te verzamelen. Maar toen gingen we links…

Dat werd dus de helft lopen, van een pad was amper sprake. Na een half uurtje van vallen en opstaan, bij een open plek aangekomen: het dorp? Nou ja, ze zijn er niet altijd werd mij al snel uitgelegd. En inderdaad slechts 4 van de 20 families zwierven links en rechts in het bos rond bij wat vervallen hutjes. Gelukkig heeft mijn partner in crime, Ariel, ervaring met deze mensen want ze zaten niet echt op ons (lees: mij) te wachten. Na enkele korte gesprekjes over de laatst geschoten vogel en andere dagelijkse zaken, wilden we graag met ze in gesprek over enkele projecten om hun leefomgeving te verbeteren. Dat zal uiteindelijk ook het aanplanten van bos worden, maar eerst moeten ze eten! Deze mensen hebben niks, de kinderen zijn ondervoed en het is echt een ongelooflijke treurige troep. Als iemand ze een maaltijd biedt zijn ze bereid een deel van hun bos te verkopen, en dat gebeurd dus ook regelmatig.




Stap 1: Deze mensen helpen om hun dagelijkse basisbehoeften te gaan voorzien in een bos dat daartoe niet langer in staat is. Er is teveel gekapt om nog voldoende hert, slang of made te bevatten. Welkom in de wereld van natuurbescherming!

'Babe' for dinner
Dag twee stond in het teken van kennismaken met de andere lokale projecten en… met een varken. Omdat de eerste de beste supermarkt een km of 80 weg is, zorgen we zelf voor een heerlijk stukje vlees. Heel logisch allemaal. Alleen had ik niet meteen door dat dit inhield dat we ‘Babe’ in levende lijve af gingen halen bij de boer, met gebonden pootjes meenamen in de pick up… je begrijpt waar dit verhaal naartoe gaat. Hij smaakte er niet minder om!

We hebben een put!
Zaterdag stond het tweede bezoek aan de burgemeester van Itapé gepland. Ik had een projectvoorstel in stijl Holandesa aan hem gestuurd (stappen, verantwoordelijken...) en een mooie foto van ons samen.

En dit had zijn werk gedaan! We werden met open armen ontvangen, er werden grappen gemaakt over mijn Spaans (als er grappen over mij worden gemaakt, ben ik me maar voor gaan houden dat mensen me aardig vinden – zelfbescherming) We werden uitgebreid door het dorp geleid en ja!!! de put die in het water moet gaan voorzien van mijn lieve boompjes is gegraven (zie foto). Zoals ze hier zeggen: het was een ‘trabaja negro’ klus. Ook mensen die geen woordje over de grens spreken weten denk ik wel wat dit betekent. Alhoewel ik niet begrijp waar de term hier vandaan komt. Ik heb ik heel Paraguay nog geen neger gezien.


Over drie weken gaan we aan de slag met het bouwen van de vivero. Met mijn bouwtekening en schat aan ervaring ben ik tot opzichter gekroond.

Voordat jullie nu denken dat we hier de wereld aan het redden zijn. Ze kappen er hier nog steeds lustig op los. Daar kunnen nog geen 1000 projecten tegenop. Natuurlijk ga ik hiertegen de komende maanden stevig in de weer. Tip voor jullie: Kijk als je hout koopt even of er een FSC-keurmerk op zit. Dan gaat de druk hier misschien wat van de kap-ketel.